Վիլյամ Սարոյանի Ֆրեզնոյի տունը վաճառքի է հանված: ԱՄՆ-ում ոչ ոքի, կարծես, դա չի անհանգստացնում: Ավելին` խնդրի կարևորությունը անհասկանալի է թվում: Իսկ Հայաստանում լուրը եռուզեռ է առաջացրել: Զրուցակիցս ավանգարդ արվեստի ներկայացուցիչ, ամերիկաբնակ ՍԷՎՆ է (Հենրիկ Խաչատրյան): «Սարոյանի տունը պահել-չպահելը ի՞նչ խնդիր պիտի լուծի»՝ ի պատասխան մեր անհանգստության` իր հերթին հարցրեց նա:
-Հայաստանում շատ մտահոգ են, որ վաճառվելու է ու չգիտես ինչ նպատակով է գործածվելու (չնայած պարզվեց՝ մի քանի անգամ է վաճառվել): Հայաստանի գրողների միությունն ու սփյուռքի նախարարությունը դիմել են մեծահարուստներին, որ գնեն Սարոյանի տունը, ու դարձնենք տուն-թանգարան:
-Ամերիկայում դա պարզապես անշարժ գույք է՝ real estate...
-Այլ գրողների դեպքում էլի նույն վերաբերմո՞ւնքն է: Հետաքրքիր է, մեզ մոտ պարտադիր տուն-թանգարան են դարձնում մեծերի տները:
-Սարոյանին այստեղ դպրոցում անցնում են, երևի, հինգերորդ դասարանում, հետո բոլորը մոռանում են: Ինչ վերաբերում է հարցի երկրորդ մասին. նախ տուն-թանգարան դարձնելը թանկ հաճույք է, իսկ Ձեր ասած մեծահարուստները ձեռքները գրպանը չտարան, որ Լոս Անջելեսում Ցեղասպանության 100-րդ տարելիցին նվիրված ցուցահանդեսում Արշիլ Գորկուց մի կարգին նկար ցուցադրեն: Էստեղ Ձեր պատկերացրած մեծահարուստներից չկան, լիքը փող ունեցող շատ կա, բայց տեղի միլիոնատերերի համեմատ նրանք ինձնից անապահով են։
-Ասվում է՝ Սարոյանը մեծ է աշխարհի համար, պարզվում է՝ միայն մե՞զ համար է մեծ:
-Սարոյանը գիր-գրականություն սիրող ու հասկացողի համար ամեն տեղ էլ նույն մեծությունն է: Բայց Ամերիկան մեծ շուկա է, եթե գիրքդ չվաճառվեց, ուզում ես հանճար եղիր` քեզ չեն ճանաչի:
-Իսկ ի՞նչ գրքեր են վաճառվում, ի՞նչ են կարդում ԱՄՆ-ում:
-Վաճառվում է ամեն ինչ` հիմնականում վերավաճառող գրախանութներում: Բայց թե ինչ են կարդում, դժվար է ասել. խանութների կատալոգներ, ռեստորանի մենյուներ... Կարդալու խնդիրը համաշխարհային է: Ոչ մի իշխանության կարդացող մարդը ձեռնտու չէ:
Ճեպազրույցը` Արմինե ՍԱՐԳՍՅԱՆԻ